Alkalizacja-postępowanie, dawkowanie, bezpieczeństwo
Przedstawione wyniki najnowszych badań jednoznacznie wskazują, że u chorych z PChN i nadciśnieniem tętniczym należy bezwzględnie ograniczyć obciążenie nerek protonami. Takie uzupełnienie leczenia nefroprotekcyjnego wpływa na czynniki patogenetyczne biorące udział w PChN, przynosi krótkotrwałe oraz długotrwałe efekty kliniczne i oddala w czasie konieczność dializoterapii i transplantacji nerki. Ograniczenie obciążenia protonami wydaje się łatwe, z drugiej jednak strony wymaga dyscypliny oraz dużej świadomości chorych (przede wszystkim świadomości o istnieniu i następstwach choroby). Można to osiągnąć na dwa sposoby, po pierwsze, należy ograniczyć powstawanie protonów poprzez stosowanie diety bogatej w warzywa i owoce oraz ubogiej w białka, a po drugie, zastosować suplementację zasadowego wodorowęglanu sodu. Postępowanie takie prowadzi do obniżenia amoniogenezy i wytwarzania nefrotoksycznej ET-1 – co skutkuje strukturalną oraz czynnościową ochroną nerek. W tym miejscu należy podkreślić, że suplementacja wodorowęglanu sodu JEST POSTĘPOWANIEM DIETETYCZNYM, to znaczy elementem diety zalecanej chorym z PChN już od pierwszego stadium choroby. Oczywiście może być też postępowaniem leczniczym w przypadku wystąpienia kwasicy metabolicznej u tych chorych. Na podstawie danych przedstawionych w piśmiennictwie można stwierdzić, że dawki zalecane w tych różnych sytuacjach są inne. U chorych z PChN bez kwasicy stosowano NaHCO3 w dawce 0,5 mEq, czyli 42 mg/kg m.c./dobę, to znaczy że pacjent o masie 70 kg przyjmował profilaktycznie ok. 3 g NaHCO3 w trzech podzielonych dawkach. W przypadku kwasicy metabolicznej w przebiegu PChN, chory o tej samej masie ciała otrzymywał w ciągu dnia od 2 do 6 g NaHCO3 pod kontrolą stężenia wodorowęglanów w surowicy krwi (co 2 miesiące). Można więc powiedzieć, że najmniejsza skuteczna dawka NaHCO3 (dla chorego o masie ciała 70 kg) wynosi 2 g, a największa 6 g.
Po uwzględnieniu zaleceń dietetycznych prowadzących do redukcji wytwarzania protonów, wydaje się że przyjmowanie 2-3 g NaHCO3 jest u chorych z PChN wystarczające. Bardzo istotne jest pytanie, czy długotrwałe podawanie wodorowęglanu sodu jest bezpieczne. W lecznictwie i przemyśle spożywczym substancja ta jest stosowana od wielu lat. NaHCO3 stosuje się w postaci roztworu podawanego pozajelitowo (lek ten opisany jest szczegółowo w innych opracowaniach) oraz jako substancję stałą w postaci proszku oraz tabletek. Tabletki ALKALA T zawierają 1000 mg (11,9 mEq) NaHCO3 oraz substancje pomocnicze zapewniające jego dobrą tolerancję oraz odpowiednie przyswajanie. Należy podkreślić, że tolerancja wodorowęglanu sodu zależy od jego formy galenowej (postaci) [23] dlatego we wszystkich cytowanych badaniach stosowano tabletki, które są dobrze tolerowane przez pacjentów, proste w użyciu oraz zapewniają precyzyjne dawkowanie. Stosowanie ALKALI T nie wiąże się z występowaniem istotnych działań niepożądanych. Najczęściej spotyka się odbijanie, uczucie wzdęcia i pełności w nadbrzuszu. Tabletki należy spożywać między posiłkami, nigdy jednorazowo w dawce większej niż 4 gramy i nigdy po bardzo ob?tym posiłku. NaHCO3 był od wielu lat stosowany samodzielnie oraz jako składnik złożonych leków zobojętniających stosowanych w objawowym leczeniu nadkwaśności żołądka, jako lek wykrztuśny, lek zmniejszający krystalizację kwasu moczowego w leczeniu dny moczanowej oraz zewnętrznie jako środek przeciwświądowy.
